Sarajevo 1994. Een stad in oorlog. Onophoudelijk bestookt. Alles en iedereen geïsoleerd van de buitenwereld. Maar onder de luchthaven is een kleine tunnel gegraven. Die dunne levensader krijgt de naam: tunnel van hoop.Sneuvelen of overleven. Dat was zijn keuze. Op een koude novemberavond nam hij hartverscheurend afscheid van zijn familie. Een twintigjarige jongen kroop met zijn koffer door die nauwe ader, een onbekende toekomst tegemoet. Het werd Nederland.
Ik ben Nick Teunissen, theatermaker. In datzelfde jaar zong ik mij allereerste liedje. Over kinderen die vluchtten uit oorlogsstad Sarajevo. Wist ik veel. Ik was een kind van twaalf. Opgegroeid in een land dat destijds al bijna vijftig jaar vrede kende.Die gevluchte jongen van toen is mijn grote liefde nu. Al vijftien jaar. Begonnen in een bijna zaligmakende onwetendheid. Maar nu weet ik beter. Geen mens komt ongeschonden uit een oorlogsgebied. Hoe zijn of haar tunnel er ook heeft uitgezien. Hevig verliefd een verleden wegwuiven. Dat kan voor even. Weet ik nu.
Daarom speel ik mijn voorstelling ‘Enkeltje Holandija’. Over aantrekken en afstoten op zoek naar de waarheid. Op het toneel staat een koffer. Zijn koffer, ooit meegenomen en daarna ver weggestopt, omdat de inhoud, zijn verleden, te pijnlijk is. Toch kan ik niet anders. Ik moet hem openen. Wat voor gevolgen dat ook heeft…