Posted by: Admin | Alta Shopping Center, Bosnië, Dobrinja, Genieten, Geschiedenis, Marijin Dvor, Sarajevo, Thuis Geen reacties op Marijin Dvor. Stadshart, Juli 2016
Marijin Dvor. Stadshart, Juli 2016
Net aangekomen. Sentiment vanaf het terras. Ken je dat? Het gevoel dat je een oude vriend ontmoet? Dat je thuis komt? Een tweede ouderlijk huis. Voor mij, minaretten, kerktorens, shopping malls en synagoges. Alles samengepakt in een overvolle vallei, waar het Oosten en Westen elkaar ontmoeten in de zomerzon.
Het idee dat ik als kind naar de tv keek en een brandend parlementsgebouw zag. Snipers. Gewonde mensen. Daar zit ik dan, 24 jaar later, als een volwassen man aan mijn koffie. Op steenworp afstand van de geschiedenis. Holliday-Inn, remember? Wat een veerkracht heeft de mens. Wat een wereldstad. Sarajevo, ik verklaar je de liefde!
Zo af en toe doen wij een koffie met familie. Vanuit Alta heb je een prachtig uitzicht op de kerk, de oude trams, het zoemende verkeer en het splinter nieuwe Sarajevo City Center.
De taal ben ik nog niet machtig, dus als herenigde broers in het Bosnische gaan praten sluit ik mij aan bij de nieuwe generatie. Ismir’s nichtje Nur. Een kleine diva van zes. We vliegen langs alle winkels, passen pyjama’s en jurkjes, zingen liedjes van Disney’s ‘Frozen’ en moeten beslist de vissen in het aquarium bekijken, met Lego spelen en tot slot clowntjes zijn.
Dat laatste is moeilijk zonder make-up, dus schminken we maar met koude chocolademelk.
Tot slot een demasqué van mijn grote kleine Bosnische vriendin. Dat dan weer wel. Schoonmaak doekjes schuren over mijn neus. Wij gieren van het lachen. Lieve Nur. De vreugde van een kind. Wat een heerlijke zonnestralen zijn dat. Haar naam is het Arabisch voor Goddelijk Licht. Laat het maar hoopvol stralen lieverd. Wis er de geschiedenis maar mee uit.
Op tafel in het huis van de broer van mijn geliefde in Dobrinja ligt een foto van wat ooit hun woonwijk was. Eén grote gatenkaas. Onherkenbaar stukgeschoten huizen. Temidden van al het geluk en de verwondering grijpt de stad mij naar de strot. Een onverwachte wurggreep.
Ergens ben ik ook blij dat deze foto mij pas 24 jaar na dato onder ogen komt. Mag ik mijzelf gelukkig prijzen dat ik jullie destijds nog niet kende? Als mijn bewustzijn toentertijd Bewust-Zijn was geweest, zou mijn hart terstond breken. The mind wonders. Ik denk aan al die mensen in Aleppo nu. ‘Ik kan mij werkelijk niet voorstellen waarom mensen zouden vluchten,’ lees ik op Facebook.
Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat zij doen.
Geen reacties