Skenderija, oktober 2016

Als ik ga zitten, springt er inmiddels spontaan een knoopje los. Trainen met Nedim, alias The Beast of Sarajevo, zorgt ervoor dat ik nog met moeite in mijn overhemden pas, en ‘och’ wat kan dat toch ego strelend zijn voor een mens. Sporten is gewoon spelen voor volwassen kinderen.

Op zondagmiddag springt er spontaan nog een tweede knoopje los. Ditmaal dankzij de rijke lunch van tante Neda. Een potporrie van overheerlijke pita’s, compote, koffie en opgerolde pannenkoekjes vol Nutella. Met sixpack trainende lachsalvo’s proberen wij elkaar wederom de Moerstaal te leren. Terwijl ik verwoede pogingen doe om ‘schommelen’ uit te spreken, pareer ik tante met het Nederlandse ‘okselhaar’. Probeer dat maar eens als Bosniër uit je mond te krijgen. Doorzetten en letten op details. Dan kom je er wel. ”Geldt voor jou ook, Nick” roept ze vrolijk en stug gaat ze door. Net zolang totdat het foutloos is, want de kleinste verspreking leidt al tot de grootste hilariteit.

Het zit ‘m vaak in de details en niet alleen bij knoopjes van overhemden. Zo heeft een deel van de deur van het houten kastje bij het raam de vorm van een traan ingeprent gekregen. Iets kleins dat zomaar op een mooie zomerdag naar binnen kwam gevlogen. Terwijl ze thee hadden zitten drinken. Het klonk als het zoemen van een bij, zegt oom Raïf, maar vijf centimeter verder en zijn hoofd had open gelegen. ‘From the hills… Sniper’. Neemt niet weg dat de thee gewoon werd opgedronken. Oom lacht. Tante Neda staat op en loopt weg om koffie in te schenken. Het enige wat zij hadden willen doen, was genieten van elkaar en van de zon.

Datzelfde geldt overigens ook voor Eldin en Aida. Zij vertellen mij hun verhaal voor de deur van het appartement. Destijds 9 en 11 jaar oud. Op een dag sloeg een granaat in.
Tante Neda is toen met haar blote voeten door het glas gekropen om hen te helpen. Ondanks het luchtalarm. Die inslag wordt tot op de dag van vandaag herdacht. Gewone mensen, met gewone levens. Als het her en der weer eens rommelt, omdat een klein clubje grote kinderen politieke spellen willen spelen, lees ik wel eens, ‘Die mensen willen gewoon geen vrede’ en ‘het moet nou maar eens klaar zijn hoor!’ en dat terwijl het merendeel van de mensen simpelweg in vrede wil leven.

Vanmorgen ben ik Eldin en Aida nogmaals gaan opzoeken. Op advies van tante Neda heb ik hen gevonden op een steenworp afstand van waar ik nu woon. Daar spelen ze nog altijd buiten bij een grote witte leeuw van steen. Naast elkaar. Bevroren in de tijd en tussen heel veel bloemen in.

Overal waar ik vanmorgen kijk stopt de klok in 1992.

Het enige wat zij hadden willen doen was buitenspelen in de zon, met goed fatsoen.